بنوش ای دل دمی صهبای صادق                    لب جان تر کن از مینای صادق

شبی بس جانفزا ودلفروز است                       که باشد در پی اش فردای صادق

بصدق آنکس که روی آرد به معبود                 سر وچشمش نهد بر پای صادق

ردای علم ودانش را خدا دوخت                      به قد وقامت وبالای صادق

همه دانشوران مخمور ومدهوش                     ز نطق دلکش وغرّای صادق

مسیحا دم شود طفلی که مامش                       خورد از نخل دین خرمای صادق

هزاران کهکشان نور گستر                              بر آید از شب یلدای صادق

خدا آل علی را داد موسی                            که او بوسد ید بیضای صادق

سرور سینه ی طاها ویاسین                            بود فخر بشر مولا ی صادق

به یک شب فضل حق نهمار آمد                          محمّدآمد ودانای صادق

به آب چشمه ی حیوان چه حاجت                   چو باشدبی کران دریای صادق

بهارین شد گلستان ولایت                            ز بوی زلف بهجت زای صادق

عیان شد طلعت بی مثل جانان                       چو آمد جلوه گر سیمای صادق

نباشد طوق کیوان راجلایی                           گر نبود شبی شیدای صادق

همایون ساعتی بهر بشر بود                         چو شیرین شد لب گویای صادق

جهان علم ودانش شد منّور                           چو طالع شد رخ رخشای صادق

جهان از بوی احمد مست وسر خوش                دگر از نرگس شهلای صادق

چراغ دین حق زاو روشنی یافت                      شریعت زنده از احیای صادق

رضا میراث دار علم جعفر                                تقی راهم بود تقوای صادق

زفضلش صد مفضل گشته پیدا                       همه روشن ضمیر از رای صادق

شب کفر وجهالت شد به پایان                        ز نور حکمت شیوای صادق

خدا بر خاک یثرب رحمت آرد                            که باشد تربت والای صادق

کجا باشد اولوالعزمی که داند                         چه باشد دردل دانای صادق

تقی وعسگری ومهدی آل                            به عصمت جملگی همتای صادق

 بود میمون ترا ای شیخ نامه                         چوباشد خاتمش طغرای صادق