عاشق تو از خود اختیار ندارد                 

 ای که اسیرت سر فرار ندار د

      عشق تو چون آتش است ومرد سپندی     

نیست عجب عاشق ار قرار نــــدارد

بس که د راین ره زدیده اشک فشانـدم

راه تـــو جز آه دل غبار نــــــــدارد

زلف چو زنجیر نه به گردنم ای دوست

دام تو جز جان ودل شـــکار نــدارد

زاری من بشنو ای نگار که این دل

بیش از این از تو انتظـــار   ندارد

گر همه عالم شوند قیصر وخسرو

شه نبود هر که ذوالفقـــار نــــدارد

شیخ برو توبه کن که درگه معشوق

با دغل   نا بکـــــار    کار نـــــدارد

         خاک عالم به سردهر که قحط آب است        

 حرم آل علی تشنه لب وبی تاب است

هرچه یاورطلبد شاه بدوسنگ زنند     

  یک جوانمرد دراین قوم مجونایاب است

  دجله یک سوی زندموج ودگر سوی فرات

حیوان برسر آن آمده از کوه وفلات

لیک اطفال بنی فاطمه از آن محروم

  گرچه بودندیکایک همگی آب حیات

   شاه بی یار شده یکه سوار صحراست   

   نور چشم علی وزاده ی زهرا تنها ست

      کودکانش همه از هرم عطش مدهوشند     

 دیده ی اهل حرم چشم براه سقا ست

پور حیدر به صف لشگراشرار زده  

  چنگ بر قبضه ی تیغ شه کرار زده

      مشک دردست وعلم بر کف ولاحول کنان    

 پشت پایی به جهان از کم وبسیار زده

عشق سر گشته ی آن سالک آگاه بود  

عقل درمانده تر از عشق دراین راه بود

همچو عباس نیایدبه جهان امکان   

     او که درعز وشرف چون شه جم جاه بود

هر رکابی که زدی سیردو عالم می کردی     

  گاه گه یاد هم از قصه ی آدم می کرد

جنت عشق به آبی نفروشم هرگز

با خود این زمزمه ها وارث زمزم می کرد

دیده ودست فدای ره دلـــــــدارنمود  

  خلق غفلت زده را آگه وبیدار نمود

کز ازل تا به ابد راه سعادت این است  

    پیروی بایداز آن سید ابرارنمود

گر چه بی تاب وتوان  گشته واندرعطشم

هر دو دست ار بدهم دست زمولا نکشم

سید سرور من تشنه لب وبی یار است  

   دشت دریا شودوموج زند من نچشم

به فدای پسر فاطمـــــــه بادا جانم 

 او بود  عشق من ودین من وایمانم

  گفت بیعت نکند همچو منی با چو یزید  

من که پور علیم نیزبر این پیمانم

سالار ما سری است که از عالمی سر است 

سر خدا تجــــــسّم الله اکبر است

این رود پر خروش که تا شام می رود  

       سر چشمه اش کرانه ای از حوض کوثر است

این خاک آسمانی و این خیمه گاه عشق

گویا مطاف وقبله ی هفتاد کشور است

یک اربعین گذشت ودماغ جهانیان

از عطر جان فزای شهادت معطّر است

صدها هزار فوج،دل عاشق حسین

از هر طرف روان به سوی مهر انور است

این ازدحام دل شدگان  ولایتش

شوری فکنده است که گو شور محشر است

با دو عصا ی همت ازاین سو یکی دوان

وان سو زنی پیاده که طفلیش دربر است

از بصره تا حرم به ارادت قدم زدن

تنها برای عاشق بیدل میسّر است

فردا که بر نهند موازین قسط وعدل

                      چشم امید شیخ بر احسان حیدر است