به باده گو که به خم از غرورناز مجوش    مرا کرشمه ی ساقی ربوده از سر هوش

گمان مبر به بهشتت دهند جام طهور        که یک نفس نبدی هم نفس باده فروش

هزار لعل بدل را نهندبر سر راه             تو خویش دریتیمی کتوم باش وخموش

رفیق صحبت ما شاهدی است شهد نهاد     در این سراچه دگرای پسر شکر مفروش

کنون که موسم گل آمد وچمن خندید         چونای نغمه سراشو چوچنگ ودف بخروش

که آمده مه شعبان و عید در عید است       فرار کرده غم و غصه گشته خانه بدوش   

امیر لشگر توحید وسرور احرار             که شیر شرزه بود دربرابرش خرگوش

کلیم طور محبت شهید مکتب عشق         که از مهابت اوعقل ودل شود مد هوش

مه سپهر ولایت شفیع امت را                گرفته ساقی کوثر به مهر درآغوش

نشسته ام سر راه تو ای قتیل فرات          تو شهریاری وشیخت غلام حلقه به گوش