باد صبا می وزد از کوی تو               جان به تن مرده دهد بوی تو

سرووگل وسنبل وبید وچمن                زنده شده از رایحه ی موی تو

دل هوس باغ وچمن کی کند                بنگر ار گلشن مینوی تو

از نفس توست جهان پایدار                عشق وخرد محو دو ابروی تو

دیده به هر سو نگرد بنگر د               جلوه ای از قامت دلجوی تو

هیچ ندارد ز خودش اختیار                 هر که شود غرق به آموی تو

مرغ دل شیخ رها گر کنی                 پربکشد ای مه من سوی تو